Here are all the reviews for our Skywriting album.

Music Maker (16 November 2018): 5 *****

De Volkskrant / Menno Pot (16 November 2018): 4 ****

De liefde laait hoog op voor rootsrock van The Yearlings (vier sterren)

Terug van zeer lang weggeweest: The Yearlings, die fijne Nederlandse representant van alt.country, americana, rootsrock of hoe je het ook noemen wilt. Hun vorige album gaven ze de naam van hun thuisstad (Utrecht, 2005). Daarna viel het stil.

Nu zijn ze er weer, na toch alweer drie, vier jaar schrijven en schaven onder de radar. De liefde voor het oude bandje laait hoog op op Skywriting, een album waarop je álles terughoort dat deze band zo bijzonder maakte: het akoestische fundament, de weemoed van het opbeurende soort en die ambachtelijke, warme songs natuurlijk, van de prachtig samenzingende tandem Niels Goudswaard/ Olaf Koeneman.

Jordi Langelaan en Martijn Groeneveld legden het allemaal prachtig transparant vast, in al zijn weidse lichtheid. We horen echo’s van The Jayhawks, Wilco, Ryan Adams en ook R.E.M. ten tijde van Out Of Time, compleet met mandoline en jangle-gitaar à la Peter Buck.

Wat een respectabele wedergeboorte. De komende tijd op de podia in platenzaken en clubs.

Altcountry.nl / Hugo Vogel (1 November 2018): 4****

In februari 2015 kondigden ze het al aan: er zou een nieuw album komen van The Yearlings. We kunnen nu zeggen: die komt er ook want op 16 november ziet Skywriting (Lonely Sounds Records/Sonic Rendezevous) het licht. De Utrechtse band levert daarmee, 14 jaar na Utrecht, hun derde album af. In de tussentijd is natuurlijk een en ander gebeurd. In 2006 werd de stekker uit de groep getrokken. Gezinnen werden gesticht, er werd aan carrières gewerkt maar uiteindelijk begon het toch te kriebelen. Het was zanger-gitarist Olaf Koeneman die weer nummers begon te schrijven en de originele bandleden benaderde om opnieuw samen te gaan spelen. Dit is ook neergelegd in het prachtige nummer My Deliverance. En we mogen God op onze blote knietjes danken dat het zo gelopen is want Skywriting staat vol met pareltjes. Liedjes die we kunnen omschrijven als de perfecte kruising tussen americanapop en jingle jangle-rock. Veelal gevangen in 3 minutennummers. Enige uitzonderingen daarop zijn het eerder genoemde My Deliverance en het stevig rockende, ruim 5 minuten durende, The Breaking Of My Heart Part. Heerlijk afwisselend ook, mede doordat de leadzang nu eens wordt verzorgd door Koeneman en dan weer door medegitarist Niels Goudswaard. De samenzang die zij, met drummer Leon Geuyen, laten horen is nog een sterk punt. Ach, ik kan zo door gaan. De bijdragen op toetsen, dobro en slide-gitaar van Bertram Mourits zijn onontbeerlijk. Plus-lid Rene van Barneveld voegt op steelgitaar nog een onmiskenbaar countryrock-element toe en zelfs het feit dat bassist Herman Gaaff zeker niet zingt mag, blijkens het tekstboekje, niet onvermeld blijven. Skywriting is een grootse plaat en daarmee ontegenzeggelijk het beste dat The Yearlings totnutoe hebben laten horen.

Written in Music / Cis van Looy (5 November 2018): 4****

Na de tweede langspeler Utrecht hield het alt.country avontuur in 2006 op voor de Utrechtse band en zwermden de bandleden uit op zoek naar nieuwe persoonlijke al dan niet muzikale uitdagingen. De creatieve spilfiguren, de zanger-gitaristen Olaf Koeneman en Niels Goudswaard zochten en vonden opnieuw toenadering en probeerden enkele jaren geleden al enkele nieuwe dingen uit met de originele bezetting waarin Bertram Mourits, de dobroman en toetsenspeler en de ritmesectie met Herman Graaff en Leon Geuyen nog steeds figureren.

Op de nieuwe langspeler brengt My Deliverance dat verhaal nog eens in herinnering. Na de prachtige, melodieus resonerende, enigszins aan Bread herinnerde, snarenintro horen we de stemmen van Koeneman en Goudswaard. De harmonische samenzang van het duo versterkt met vocale backing van Geuyen, het werkt nog steeds in het door Koeneman aangeleverde songwerk.

De titelsong, het meeslepende New Job, en het met van die lekker jengelende Byrds gitaartjes aangestuurde Evelene( You’ve got to know it) sluiten mooi aan bij de typerende sound van The Yearlings uit het verleden met doodeerlijke, persoonlijke teksten die Koeneman de afgelopen jaren bijeen spaarde. Als René van Barneveld het geheel met zwierige pedalsteeltonen complementeert, wordt het nog fraaier.

Dat die melodische Americanapop meestal met de drie-minuten grens flirt maakt het nog wat toegankelijker. Hier en daar is er toch wat meer tijd uitgetrokken, zoals in het op fraai galmend snarenwerk gebouwde The Breaking Of My Heart Part dat een mooi uitgebalanceerd werkstuk sterk afsluit.

De heren hielden er twaalf jaar geleden mee op, dat blijkt een vergissing en die wordt nu overtuigend rechtgezet met Skywriting. The Yearlings zijn terug, sterker dan ooit en met een mooi album.

Ctrlaltcountry.be / Benny Metten (November 2018): 4,5****

Van een aangenaam weerzien gesproken! Wat zijn we blij om deze knapen zoveel jaren later eindelijk terug te weten! Ooit waren ze ontegensprekelijk Neerlands trots in prille alternatieve countrydagen en het was dan ook met bijzonder veel pijn in het hart dat we ergens medio het eerste decennium van deze eeuw afscheid namen van The Yearlings. Gelukkig bleven er met hun titelloze debuutplaat en opvolger “Utrecht” wel twee niet te versmaden aandenkens achter. Aandenkens, die ervoor zouden zorgen dat we The Yearlings nooit echt zouden vergeten. En maar goed ook, zo blijkt nu.

In 2014 kwam de band vrij onverwacht immers opnieuw bij elkaar. En hoe! Als uit een fles ketchup die na veel te lang tegenpruttelen eindelijk weer eens wat van haar inhoud prijsgeeft floepten de nieuwe songs er al snel aan een flinke vaart uit. Olaf Koeneman (zang, gitaren, mandoline en keyboard), Niels Goudswaard (zang, akoestische gitaren, harmonica en percussie), Herman Gaaff (bas), Léon Geuyen (drums en backing vocals) en Bertram Mourits (slidegitaar, dobro en keyboard) bleken in wat je noemt creatieve topvorm. Iets wat nu, goed en wel vier jaar later, ook eindelijk resulteert in nieuw plaatwerk van de heren.

Samen met gelegenheids-Yearling René van Barneveld (pedal steel) presenteren ze ons op hun derde twaalf lappen Americana van het werkelijk allerbeste soort. Herkenbaar, toegankelijk en bovenal heel erg warmbloedig. Instant-aantrekkelijk. Songs die je als lang niet meer geziene vrienden ook gelijk stevig aan de borst wil drukken. Heerlijk melodieus spul dat zo menig een Amerikaanse tegenvoeter met het schaamrood op de wangen zal achterlaten.

Doe jezelf een plezier en luister bij gelegenheid vooral ook zelf eens even naar dingen als de heerlijk zomers aandoende droomsingle “Evelene (You’ve Got To Know It)”, het naar onze bescheiden mening al haast even onweerstaanbare titelnummer, het bij momenten fijntjes uitwaaierende rootsy popkleinood “New Job”, de mooie valse trage “My Deliverance”, de sympathieke ouderwetse alt-country van “Julie And John Meet Their Destiny” of het in zalig Byrdsiaans gitaargerinkel ingebedde “Summer Shower”. Wedden, dat er niet meer dan één luisterbeurt nodig zal zijn om net als ons al eerste verslavingsverschijnselen te gaan vertonen? Elke andere reactie hierop zou ons ten zeerste verbazen… Oude liefde roest duidelijk niet!

Platomania / Dennis Dekker (October 2018): 8 out of 10

Muzikale parelzoekers opgelet; dit is er weer eentje! Natuurlijk springt de goede verstaander al een spreekwoordelijk gat in de lucht, wanneer hij of zij hoort dat de Utrechtse band The Yearlings na een lange periode van rust, tóch weer een plaat gemaakt heeft. En wanneer na beluistering blijkt dat de nummers nog altijd bloedmooi zijn, dan blikkert en glimt de waardevolle inhoud van deze oester met liedjes volop. De steevast schitterende samenzang wordt nog altijd uiterst smaakvol gecombineerd met zeer aanstekelijke rootsrock. Kort en goed: The Yearlings hebben weer een zeer kostbaar pareltje afgeleverd.

Blues Magazine / Peter Marinus (16 November 2018)

Op 9 december a.s. wordt in de Ekko in Utrecht het nieuwe, derde, album van de Nederlandse rootsrockband The Yearlings gepresenteerd. Dat is op zich natuurlijk al een heuglijk feit maar het is ook nog eens een bijzonder feit doordat het twaalf jaar geleden is dat hun laatste album verscheen.
Ze zijn dus gelukkig weer bij elkaar. Herman Gaaff (bas), Leon Geuyen (drums), Niels Goudswaard (zang, gitaar, harmonica), Olaf Koeneman (zang, gitaar, mandoline, keyboards) en Bertram Mourits (slidegitaar, dobro, keyboards), op dit album bijgestaan door René van Barneveld op de pedalsteel gitaar.
De band uit Utrecht blijkt nog niets van hun kracht verloren te zijn want op dit nieuwe album klinkt hun muziek nog steeds als een sprankelende mix van Americana/rootrock en gitaarpop.

Zoals in de opener Skywriting, de single, waarin haast vanzelfsprekend het geluid van The Byrds is terug te vinden. Maar ook REM of Big Star zijn niet onopgemerkt gebleven. Een lekker fris klinkend nummer, mede door het gebruik van de mandoline

New Job is daarna een heerlijk zonnig gitaarpopnummer met warme zang en een warm huilende pedalsteel. Dit nummer brengt mij terug naar de tijden van bijvoorbeeld The dB’s of The Bangles (hun vroege periode). De 80’s countryrock revival (The Walkabouts , The Jayhawks e.d.) komt weer tot leven in het mid-tempo My Deliverance met zowel rauwe gitaarriffs als een lui huilende pedalsteel.
Evelene (You’ve Got To Know It) trekt weer meer richting het folky popgeluid van REM maar dan aangevuld met tintelende Byrds gitaren. Chances You Failed To Blow is een warm deinend nummer met loom snijdend dobrowerk. Een intiem nummer waar je vanzelf gelukkig van wordt.
Het countryrock gehalte is hoog in Julie And John Meet Their Destiny mede door de hemelse pedalsteel van René van Barneveld. Dit nummer brengt bij mij weer herinneringen aan oude countryrockers als Poco of Redwing naar boven. On My 370 is wederom een voorbeeld van een machtig warme, opgewekte rootsrock swinger met een sprankelend gitaarpop geluid.
Het intiem tokkelende countryrock nummer Graphite And Sulfite wordt door de zang ook nog voorzien van een REM sausje. Summer Shower opent met hemelse samenzang en Byrds-achtig gitaarwerk om daarna als dromerige mix van roots en gitaarpop verder te gaan. Better Now is een behoorlijk stomend gitaarpop nummer, dat qua riffs tegen de powerpop aan schuurt.
Na de warme intieme gitaarpop van Tipping Point wordt het album afgesloten door The Breaking Of My Heart Part met zijn dreunende drums, warme zang en vibrerend gitaarwerk.

The Yearlings nestelen zich met dit prima frisse rootsrock album direct weer aan de top van de Nederrootsrock. Alsof ze niet weggeweest zijn!

3voor12 / Wouter Bal (16 November 2018)

Het heeft 14 jaar geduurd, maar nu is er dan eindelijk weer een nieuw album verschenen van The Yearlings. Na Utrecht uit 2004 leek het erop dat er een definitief einde was gekomen aan de Utrechtse Americanaband. Gelukkig miste Olaf Koeneman zowel het schrijven van liedjes als het spelen in een band. En wat bleek: wat in het vat zit verzuurt niet, want derde album Skywriting overtreft niet alleen alle verwachtingen, maar is ook de beste plaat van The Yearlings geworden. Sterker nog, beter klonk Utrechtse Americana nog nooit.

Een gezinsleven combineren met een muzikale carrière: het blijkt maar al te vaak een struikelblok waardoor bands ophouden te bestaan. Zo verging het The Yearlings ook. Na twee albums ging in 2006 de stekker eruit. Definitief zo leek het, maar in 2015 ging het bij zanger/gitarist Olaf Koeneman toch weer kriebelen. Hij miste de sociale interactie met de band en stofte zijn gitaren weer af. Toen hij vier liedjes gereed had polste hij de overige leden van het eerste uur en werd The Yearlings nieuw leven ingeblazen. De verwachting was dat er snel een nieuw album zou komen. Toch duurde het nog ruim drie jaar voordat Skywriting uiteindelijk het levenslicht zag. De band raakte steeds beter ingespeeld en besloot, mede doordat Koenemans nieuwe liedjes had geschreven, de opnames uit 2015 over te doen. Het resulteert in een album dat coherenter klinkt dan zijn voorgangers. Direct bij opener en titelnummer ‘Skywriting’ is duidelijk dat The Yearlings de Americana nog steeds in de vingers hebben. De verwijzingen naar REM en The Birds zijn nog altijd evident, maar dat betekent zeker niet dat het een ouderwetse of stoffige bedoening is geworden. De band klinkt meer in balans dan ooit. Je wordt keer op getrakteerd op liedjes die sprankelen en uitnodigen tot vaker beluisteren.

“I’m glorifying the past. I’m sure of it but the memories last. It’s not that I want to return, I feel that I got some more to burn.”, zingt Koeneman in ‘My Deliverance’ over de hernieuwde start. Het is de vraag bij elke reünie: zijn de herinneringen mooier dan de werkelijkheid ooit is geweest? In het geval van The Yearlings dus niet. Een liedje als ‘Evelene’, met schitterend harmonieuze samenzang en een uitermate aanstekelijk refrein maken duidelijk dat met melancholie terugkijken naar het verleden helemaal niet nodig is. The Yearlings staan in het hier en nu.

De basis van de liedjes is nog altijd akoestisch, waar vervolgens een fraai palet aan instrumenten aan wordt toegevoegd. De pedal steel gitaar van René van Barneveld (o.a. Urban Dance Squad) is daarbij, naast de eerder genoemde koortjes, een bijzondere smaakmaker. Blijkbaar is het met The Yearlings net als met een goede whiskey: hoe langer het de tijd krijgt om te rijpen, hoe beter het wordt.

OOR / René Megens (November 2018)

En toen waren er, drie jaar terug, weer twee alt.country-entiteiten met de naam The Yearlings. Een duo in Australië en een band uit Utrecht. Die laatste kapte er in 2005 mee na twee bepaald niet onooglijke albums, om tien jaar later de handen weer ineen te slaan. Dat heeft geresulteerd in Skywriting, een plaat die gehoord mag worden. De beste tracks – zoals het relatief stevige tristesselied The Breaking My Heart Part – staan op wat The Yearlings side b noemen. Het Utrechtse ensemble, met pedalsteelgitarist René van Barneveld (ex-Urban Dance Squad) in de gelederen, maakt gevarieerde alt.country en bevindt zich ergens tussen The Byrds, R.E.M., Poco en The Jayhawks. Dat is een prima plek. In de bio van Skywriting staat dat de Domstedelingen tekstuele algemeenheden willen vermijden. Dat is ze niet gelukt. Zinnen als ‘Girl, I wanna take you out / Take you out, forgive me’ zijn een smetje op een album dat er met de kunstwerken van toppers als Emil Landman, Clean Pete, Tangarine, Wende, Yorick van Norden en Claw Boys Claw aan bijdraagt dat 2018 een heerlijk Nederpopjaar is.

Altcountryforum / Johan Schoenmakers (20 November 2018)

Twangliefhebbers opgelet! Twaalf jaar heeft het geduurd. Maar eindelijk is daar een nieuw album (Skywriting) van de Utrechtse formatie The Yearlings. Een comeback van deze vaderlandse formatie in de originele bezetting. Dus met bassist Herman Graaff, Leon Geuyen (drums, zang), Niels Goudswaard (zang, akoestische gitaar, mondharmonica, percussie), Olaf Koeneman (zang, gitaar, mandoline, keyboard), Bertram Mourits ( slide-gitaar, dobro, keyboard) en Rene van Barneveld (pedal steel). The Yearlings is terug van lang weggeweest en ze zijn het kunstje van de melodieuze popliedjes met de kenmerkende jengelende gitaarpartijen en de karakteristieke samenzang nog niet verleerd. Wat weerklinkt in de twaalf, heerlijk in het gehoor liggende nummers met een gemiddelde lengte van drie minuten. De alternatieve country en americana liedjes deugen allemaal en vormen een spons met invloeden van bands als The Byrds, R.E.M., The Posies, The Smithereens en The La’s.

Het sprankelt als nooit tevoren. Liedjes met een kop en een staart die je binnen een mum van tijd meeneuriet. Rootsmuziek volgens het boekje. Sterker nog: “Skywriting” is het meest evenwichtige album van The Yearlings. Directer en persoonlijker. Of om met de albumtitel te spreken: alsof Olaf Koeneman, (hij tekende voor de meeste muziek en teksten op het nieuwe wapenfeit) zijn persoonlijke ervaringen met een vliegtuigje in de lucht schilder. ‘Je kunt de plaat beschouwen als een verslag van een periode van hartzeer. Zelfmedelijden, internetdating, melancholie, maar ook momenten van vreugde. Dat zit er allemaal in’, vertelde Koeneman onlangs aan Chris Bernasco van de website 3 voor 12 Utrecht. De fans van weleer kunnen tevreden zijn over deze comeback. De heren zullen er zeker ook nieuwe Yearlings-vrienden mee gaan maken.

De krenten uit de pop / Erwin Zijleman (25 November 2018)

Utrechtse band keert terug na een afwezigheid van een jaar of 14 en levert een rootsplaat met internationale allure af
Ik ontdekte de eerste twee platen van The Yearlings pas toen de band al lang niet meer bestond, maar dit keer ben ik er op tijd bij. Het is maar goed ook, want de derde van de band uit Utrecht is een prachtplaat. Skywriting citeert uit de archieven van de countryrock, rootsrock en alt-country, maar klinkt ook fris en eigentijds. De instrumentatie en productie klinken prachtig, de vocalen zijn uitermate trefzeker en de songs op de plaat zijn van het soort dat je na één keer horen nooit meer wilt vergeten. Het is overvol in dit genre op het moment, maar het is een plaat van eigen bodem die er een flink stuk bovenuit steekt.

In de eerste vijf jaar van het nieuwe millennium leverde de Utrechtse band The Yearlings een tweetal uitstekende platen af.

Het was in een periode dat ik muziek van eigen bodem nog wat lager inschatte dan muziek uit het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Dat gold zeker voor Amerikaanse rootsmuziek, die ik toch bij voorkeur uit de Verenigde Staten haalde.

Ik heb de eerste twee platen van The Yearlings daarom pas jaren later ontdekt, op een moment dat het doek voor de Nederlandse band al lang was gevallen.

Vorige week dook een nieuwe plaat van The Yearlings op en Skywriting blijkt inderdaad gemaakt door dezelfde band die in 2002 een titelloos debuut afleverde en in 2004 de plaat Utrecht uitbracht.

Skywriting is zo’n plaat die je onmiddellijk een goed gevoel geeft. De Utrechtse band maakt feelgood muziek vol flarden uit een ver verleden. Bij beluistering van de nieuwe plaat van The Yearlings denk je aan de hoogtijdagen van The Byrds, Big Star, The Eagles en Crosby, Stills, Nash & Young, terwijl van iets recentere datum flarden van The Jayhawks opduiken.

Het is een imposant rijtje namen, maar het is ook een rijtje namen dat nog niet het hele verhaal van Skywriting vertelt. De muziek van de band kan immers ook lekker stevig klinken en opschuiven richting Southern Rock, om maar een van de uitstapjes op de plaat te noemen.

Met Skywriting begeven The Yearlings zich op een lastig terrein. Er verschijnen jaarlijks tientallen en misschien zelfs wel honderden platen die zich door hetzelfde rijtje namen hebben laten inspireren, waardoor de concurrentie moordend is. Op voorhand had ik niet verwacht dat een net na lange afwezigheid teruggekeerde band uit Utrecht deze concurrentie aan zou kunnen, maar The Yearlings flikken het wel.

Skywriting is een plaat waarop alles klopt. De Utrechtse band komt met een gloedvol geluid vol fraaie accenten op de proppen. Het is een, overigens prachtig opgenomen, geluid waarin de gitaren en andere snareninstrumenten meestal de show stelen, maar ook de ritmesectie en de toetsenist kleuren het volle geluid van The Yearlings prachtig in en dan zijn er ook nog eens de bijzonder fraaie bijdragen van pedal steel speler René van Barneveld, die in een vorig leven baanbrekende dingen deed met Urban Dance Squad.

Ook in vocaal opzicht is Skywriting een ijzersterke plaat. Oelaf Koeneman en Niels Goudswaard staan individueel hun mannetje, maar tillen elkaar ook naar grote hoogten, net als een aantal van de hierboven genoemde voorbeelden dat deden in een ver verleden. Het zijn al een aantal belangrijke ingrediënten voor een uitstekende plaat, maar Skywriting heeft nog veel meer te bieden.

De plaat staat zoals gezegd vol met songs die onmiddellijk een goed gevoel geven, maar het zijn ook songs die mooi en interessant blijven, ook als je ze voor de zoveelste keer hoort. Het zijn songs vol flarden uit de geschiedenis van de rootsrock, countryrock en alt-country, maar Skywriting heeft ook het frisse en eigenzinnige van een deel van de platen van R.E.M., om nog maar eens een naam te noemen.

Platen van eigen bodem beoordeel ik al lang niet meer op een andere manier dan platen uit de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk. Het is ook niet nodig, want zo goed als The Yearlings klonken het afgelopen jaar maar heel weinig bands in dit genre, misschien zelfs geen enkele band. Prachtplaat.

Slim Chance is Back / Stijn de Jong (26 November 2018)

Way back in the early noughties, the Yearlings from the great city of Utrecht (the Netherlands) were the bright new hope of the Dutch Americana scene. They released two very aptly titled albums at the time – The Yearlings and Utrecht – and even landed a few support slots for big US names like Ryan Adams and the Jayhawks. Fourteen years down the line, the Yearlings return with Skywriting, a new album that shows they haven’t lost their touch yet, even if these veterans may have gotten a little older and wiser.

If there’s one name that comes to mind while listening to Skywriting, it’s R.E.M. Early 1980s R.E.M. to be exact. The jangly guitars combined with pounding drums and rather subdued vocals on, for example, the title track, My Deliverance, the single Evelene (You’ve Got To Know It), Chances You Failed To Blow and Summer Shower definitely echo what Stipe, Buck, Mills and Berry did on albums like Murmur and Reckoning, right down to the drum fills. But that’s cool, because the songs as such have more than enough class to live up to the comparison. And while the aforementioned songs certainly aren’t bad, the album delivers its greatest highlight right at the end, with the rather epic closing track The Breaking My Heart Part.

8Weekly / Joost Festen (28 November 2018): 4,5*****

Twaalf jaar nadat de band uit Utrecht het eigenlijk voor gezien hield is er nu eindelijk het derde album. Skywriting is ontstaan in de afgelopen twee jaar toen de bandleden eigenlijk weer kriebels kregen om weer eens samen te spelen en te creëren. Als dat leidt tot een album zoals we nu voorgeschoteld krijgen, dan mogen we eigenlijk niet klagen. Deze lange incubatietijd heeft een kwaliteitsalbum opgeleverd dat ik nog vaak zal draaien. Voor wie de band nog niet kende, wordt de nieuwsgierigheid gewekt naar de overige twee albums. Het titelloze debuut het tweede album Utrecht hebben mij in het verleden niet bereikt. Gelukkig biedt Spotify snel een oplossing om ook de twee voorgangers snel te kunnen beluisteren.

Wat opvalt is dat The Yearlings met het nieuwe album een stevige klasse zijn gegroeid ten opzichte van het debuut uit 1999. Al bij de openingstrack, tevens het titelnummer, ‘Skywriting’ heb ik het gevoel naar een album van R.E.M. te luisteren; de zang van Niels Goudswaard klinkt als Michael Stipe, maar we horen nog meer grootheden voorbij komen. Als de heren samen zingen dan kan je haast niet ontkomen aan een vergelijking met The Jayhawks. Luister in dat laatste geval maar eens naar ‘My Deliverance’ waar we de drie stemmen van Olaf Koeneman, Niels Goudswaard en Léon Geuyen mooi harmonieus horen samensmelten. Geen misselijke vergelijkingen die de lat voor de luisteraar natuurlijk wel heel hoog leggen als je dit zo leest zonder het album te kennen.

Het dozijn liedjes op dit derde album is zonder uitzondering van een hoge compositorische kwaliteit en in de studio gesmeed tot heerlijke liedjes. Wie naar de teksten luistert, zal merken dat liefdes en ander leed de onderwerpen zijn van de liedjes van Koeneman. Dit alles tezamen maakt het een eerlijke maar vooral ook een heerlijke plaat. De heren van The Yearlings zullen niet teleurstellen als je naar het album gaat luisteren.

Rootstime (België) / valsam (28 November 2018)

Bij het voor de eerste keer beluisteren van de titeltrack en albumopeningssong “Skywriting” van de Nederlandse formatie ‘The Yearlings’ moesten we meteen denken aan Michael Stipe en zijn succesformatie ‘R.E.M.’, natuurlijk omwille van de zeer sterke gelijkenis tussen dit nummer en de songs van de Amerikaanse rockband uit Athens, Georgia, net als de zangstem die Stipe evenaart.

Die gelijkenis blijft trouwens ook later nog een paar keer opduiken bij andere tracks op deze plaat van ‘The Yearlings’, een alt.country- en rootsrockformatie uit Utrecht, gevormd rond zanger-gitarist en songschrijver Olaf Koeneman, gitarist Niels Goudswaard, bassist Herman Gaaff, keyboards en slide gitaarspeler Bertram Mourits, pedal steel-speler René van Barneveld en drummer Leon Geuyen.

O.a. de liedjes “New Job”, eerste single “Evelene (you’ve got to know it)” (zie video), “Chances You Failed To Blow”, “Summer Shower” en “Tipping Point” leunen erg sterk aan bij de ‘R.E.M.’-sound. Als de groep meer in de richting van de Americana-muziek begint te gaan, komen ze in de buurt van werk dat we kennen van een alt.countrygroep als ‘The Jayhawks’. Dat is ondermeer het geval bij de op country geïnspireerde songs “On My 370”, “Graphite And Sulphite”, het rockende “Better Now” en de schitterende tot rockepos uitgroeiende ballad “The Breaking My Heart Part” die dienst doet als albumafsluiter.

Dit album “Skywriting” verschijnt 12 jaar na de laatste plaat “Utrecht” van ‘The Yearlings’ omdat de in 1999 opgerichte groep in 2006 had besloten om er mee te stoppen. Maar het gezegde ‘bloed kruipt waar het niet gaan kan’ is absoluut van toepassing op deze Nederlandse topmuzikantenclub. Dat de beslissing om een hernieuwe start te nemen de enige juiste was, bewijzen ‘The Yearlings’ met hun twaalf tijdloze songs op deze zeer mooie plaat.

Americana UK / Keith Hargreaves (28 November 2018)

Hailing from that mecca of Americana …..Utrecht, I give you The Yearlings with their latest, long-gestating release – 3rd album in 16years! – “Skywriting“. Not an obvious location for an album chockful of big songs that speak of big skies and carry breezy melodies by the score. Think  – The Dunwells or The Whybirds – these are Pettyesque songs played with brio and verve and the harmonies really chime. But the joy is in the production details. ‘New Job’ features some subtle but highly effective pedal steel, ‘My Deliverance’ has vocals that bounce along as double tracked reverb-soaked harmonies whilst the guitars ramp up, ‘Evelene (You’ve Got To Know It)’ allows a Wilburyesque guitar line lead the listener to a Jayhawks/Byrds chorus.

This is an album of influences constructed in a loving way to celebrate a particular genre and it works in its own joyous way. And so the album rolls on – ‘On My 370′ – is a groovy narrative set to a jaunty jangle that again leads to a killer chorus, while ‘Summer Shower’ is as Paisley as The Rain Parade with its stately chiming guitars.

However, the stand out track is the highly melancholy ‘My Deliverance’ which has the most gorgeous minor chord signature. It is very close to the Faces/Golden Smog number ‘Glad and Sorry;’ so close, in fact, that they may need to apply for legal aid but this listener doesn’t care as the sentiment and the musicality of the lift is too good to reject on the grounds of a minor misdemeanour.

Well worth a listen – proper Americana – from Holland!

Noord-Hollands Dagblad, Haarlems Dagblad, IJmuider Courant, Gooi- en Eemlander  / Jacco van Oostveen (1 December 2018)

Fileunder / Janine Kamphuis (10 December 2018)

Een Nederlandse muzikant merkte laatst op Facebook op dat het voor artiesten moeilijk is om optredens te krijgen op de Nederlandse podia. De agenda’s van de verschillende zalen staan vol met allerhande tributebands, want dat trekt veel meer publiek. En dan is er ook nog een trend van de terugkomende artiest uit een ver verleden. Zo speelden bij mij in de buurt laatst Kim Wilde, Sister Sledge en Gino Vanelli. Alle drie stijf uitverkocht en het publiek had een topavond met jeugdsentiment en hits die ze mee kunnen blèren. Maar het kan ook anders.De Utrechtse alt.countryband The Yearlings maakte begin deze eeuw twee prachtige albums. In 2006 stopte de band ermee. Gezinnen werden gesticht en de prioriteiten werden verlegd, al bleven sommige bandleden nog wel actief in andere bands als The Gasoline Brothers en Moskowicz. Maar het bloed kroop toch waar het niet gaan kan en twaalf jaar na dato is de wederopstanding van The Yearlings een feit en zijn ze terug met een nieuw album, Skywriting. En wat een prachtige plaat is het geworden. Melancholie, melodie en samenzang zijn de hoofdingrediënten en dan kan het bijna al niet meer stuk bij mij. In de twaalf liedjes hoor je echo’s van R.E.M., The Byrds en The Jayhawks, maar vooral hoor je een eigen, mooie sound. De basis van de liedjes is akoestisch en dat levert sprankelende nummers op zoals “Summer Shower”, “Evelene (You’ve Got To Know It)” en “On My 370”. René van Barneveld, in een vorig leven gitarist in Urban Dance Squad, voegt met zijn pedal steel gitaar een extra stukje weemoed toe aan de songs, wat vooral goed naar voren komt in afsluiter en prijsnummer “The Breaking My Heart Part”. Wat een glorieuze come-back heeft The Yearlings met Skywriting gemaakt. Podiumdirecteuren kunnen The Yearlings dan ook gerust gaan boeken, want dit album zal iedere liefhebber van melancholische en melodieuze americana kunnen bekoren en naar de concertzaal toe lokken.

Maxazine / Eric Campfens: 8/10 (10 December 2018)

Vanaf 1999 vormde de Utrechtse band the Yearlings een vaste waarde in de Nederlandse roots- en alt-country scene. Na twee goed ontvangen albums, ‘The Yearlings’ (2002) en ‘Utrecht’ (2004) hield de band er in 2006 mee op. De leden van de band zochten andere uitdagingen. Enkele jaren geleden kwamen Olaf Koeneman en Niels Goudswaard weer samen en zochten de overige leden van de band op. Met hen werd opnieuw samengewerkt en het tastbare bewijs, de nieuwe cd ‘Skywriting’ ligt nu in de winkels.

De band bestaat naast de al genoemde Koeneman (zang, gitaar, mandoline, toetsen) en Goudswaard (zang, gitaar, percussie, harmonica) uit Herman Gaaff (bas), Léon Geuyen (drums, zang) en Bertram Mourits (gitaar, dobro, toetsen). Zij worden vergezeld door ex-Urban Dance Squad René van Barneveld op pedal steel.

Op het album staan twaalf prachtige, zelfgeschreven nummers. Negen ervan zijn van de hand van Olaf Koeneman en de overige drie zijn van de hand van Koeneman en Niels Goudswaard samen. Het mooie van het zelf schrijven van nummers is onder meer dat je persoonlijke dingen kunt vertellen. Het verhaal van het opnieuw samenkomen van de band wordt door de heren Koeneman en Goudswaard mooi samengevat in het nummer ‘My Deliverance’.

Het eigen verhaal wordt ook verteld in nummers als ‘New Job’ en ‘Evelene (You’ve Got To Know It)’. Ook muzikaal zit het prima in elkaar. The Yearlings houden vast aan de stijl die nu alt-country wordt genoemd. Een strakke begeleiding, die staat als een huis. Fraai gitaar- en toetsenwerk en vooral de prachtige samenzang maakt het allemaal af. Af en toe klinkt de muziek van bands als de Byrds en Bread door. Mijn persoonlijke favoriete nummers zijn het al genoemde ‘My Deliverance’ en het rockende ‘The Breaking Of My Heart Part’, waarmee deze sterkte cd wordt afgesloten. Goed om deze band weer terug te hebben. (8/10)

Real Roots Café (28 December 2018)

Mooi nieuws vind ik het. Na een afwezigheid van twaalf jaar is de alt. countryformatie The Yearlings terug. En in de oorspronkelijke bezetting nog wel. Maar het nieuws is nóg mooier, omdat ze met Skywriting een meesterlijke plaat heeft gemaakt. Dat is na zo’n lange tijd sowieso heel knap, te meer nog omdat de twee voorgangers, het gelijknamige debuut in 2002 en ‘Utrecht’ – genoemd naar hun woonplaats – in 2004, kwalitatief ook al niet misselijk zijn. Waar het een ‘pauze voor de eeuwigheid’ zou betreffen, verrast de band ons met een album dat twaalf overheerlijke liedjes bevat. Ik bedoel échte liedjes. Die van een kop en een staart, onweerstaanbare, frisse melodieën, heerlijke refreinen en – weliswaar lichtvoetig van toon – gegoten in een warme, energieke en ruimtelijke productie. De meeste pareltjes zijn van de hand van Olaf Koeneman (die alle persoonlijk getinte teksten schreef) en de aan enkele liedjes meeschrijvende Niels Goudswaard. Beiden imponeren op gitaar of mandoline en eveneens door hun kostelijk (meer)stemmige zang. Grandioze ondersteuning is er van bassist Herman Gaaff, drummer Leon Geuyen, dobrospeler, slide gitarist, toetsenist Bertram Mourits en –additioneel – pedal steelgitarist René van Barneveld. In vergelijking met hun vorige werk klinkt hun country popversie geëigende, spontaner en compacter, zijn de melodieën vloeiender, rustiger en directer, en is de sfeer bepaald sensitief en weemoedig te noemen. Skywriting is het meest ragfijne en sprankelende alt. countryalbum, dat ik in 2018 heb gehoord. Wie weet blijkt het een nederklassieker in wording. (Lonely Sounds Records/Sonic Rendevous)